شهید حسن توکلی و دعای سریع الاجابه

هوا هنوز گرگ و میش بود؛ پس از سپری کردن یک شب سخت عملیات، آتش شدید دشمن، حکایت از پاتکی سنگین داشت.

رزمنده دلاور حسن توکلی کنار من آمد، تیربارش را به من داد و گفت: با این تیربار سر عراقی ها را گرم کن، تا من نمازم را بخوانم، شروع به تیراندازی کردم و گه گاهی با گوشه چشم شاهد خضوع و خشوع او بودم. روی خاک های خاکریز تیمم کرد و به حالت نشسته به نماز عشق، مشغول شد، کمی تیراندازی کردم و دوباره متوجه او شدم، رکعت دوم بود، دست هایش را بالا آورده بود و قنوت می خواند. از شدت گریه شانه هایش می لرزید. تیراندازی را قطع کردم و به تماشای او مشغول شدم، در قنوتش با حالت خوشی می گفت: ((اللهم الرزقنا الشهاده فی سبیلک)). به حال خوشش قبطه خوردم. کمی تیراندازی کردم و باز نگاهی به او کردم، جلوی لباسش خونی شده بود و به آرامی جوی خون از زیر لباسش روی زمین، جاری شده بود؛ ولی او بی توجه به موضوع، در حال خواندن تشهد و سلام بود. منتظر بودم نمازش تمام شود، تا به کمکش بروم؛ در حالی که می گفت: السلام علیکم و رحمه الله، به حالت سجده بر زمین افتاد و آسمانی شد.

پیکر آغشته به خون این عاشق را کناری خواباندم؛ در حالی که از این دعای سریع الاجابه متحیر بودم.

برگرفته از کتاب جاده های بهشتی